Xoana de Arco remite formulario de apostasía

Entre a borralla, rachóns queimados, ósos calcinados e restos da fogueira na praza do Mercado Vello de Rouen, o meu corazón, vermello como o sangue. A vista do corazón intacto puxo medo a Geoffroy Therage, o verdugo. Arrebolou todo ao Sena para o levar a corrente.

Señor Bispo, Arcebispo, Inquisidor Xeral, Secretario do Santo Oficio, Prefecto da Congregación para a Doctrina da Fe, ou Papa de Roma,

Eu, Xoana de Arco, dita Jehannette, Xoaniña, ou tamén a doncela, ante vostede comparezo á fin de manifestar a miña vontade, libre e querida:

Primeiro: non ser zoinamoina nin inxenua, senón unha muller rebelde e díscola.

Segundo: no intre de ser queimada aos 19 anos, non ser doncela, pois fun violada polos soldados a quen os inquisidores me entregaron, logo de que con enganos e andrómenas me convencesen de vestir roupas de muller, e me rapasen o cabelo.

Tres fogueiras na praza do Mercado Vello o 30 de maio de 1431. Tres cremacións sucesivas ordenadas polo cardenal de Winchester para non ficaren reliquias do meu corpo. Segundo as testemuñas só o corazón vermello "da cor do sangue".

Terceiro: descoñecer por que me odiaban os inquisidores, por que o bispo Cauchon amañou un xuízo sen probas, por que argallou con Bedford o pagamento ao de Borgoña dun rescate de dez mil libras tornesas coa fin de entregarme á Igrexa.

Cuarto: ser a principal acusación contra min vestir roupas de home, considerado polos inquisidores (que visten, coma vós, saias de muller) cousa abominable a Deus, reprobada e prohibida por toda lei.

Son Xoaniña, sempre en vermello, confírmao a miña amiga Isabellette d'Épinal. Capturada en Compiègne pola traizón do arcebispo de Reims, Régnault de Chartres. Identificáronme polo tabardo vermello. E o corazón vermello ao Sena. Para a corrente o ocultar da vista como a miña violación, como a miña memoria.

Quinto: os clérigos declararon durante o proceso de rehabilitación, 25 anos despois, prestaren á súa colaboración á farsa do meu xuízo por medo aos ingleses. Por que ían ser eles máis covardes que unha rapaza de 19 anos?

Sexto: fun canonizada en 1920 mais non porque quixésedes reparar os agravios contra min cometidos, senón para utilizar o meu nome contra os franceses laicos e republicanos.

Sétimo: se eu vivise, ¿seríame permitido predicar, consagrar o pan e o viño ou dispensar os sacramentos?

Eu, Xoana, enfronteime aos xuíces como a iguais, reprocheilles a súa actitude. A miña aparición, na muralla de Órleans, puxo aos ingleses en fuga. Era ese poder o que atemorizou aos inquisidores? Foi esa a razón de me queimar viva? Mais non puideron co corazón vermello.

En virtude do manifestado, solicito:

Primeiro: serme restituída a condición de herexe e relapsa.

Es, por segunda vez, unha herexe reincidente, como un can que ten o costume de voltar ao seu vómito, declarou o arcebispo Cauchon.

Segundo: ser borrado o meu nome da lista do santoral, como foi o das miñas voces conselleiras, Catarina de Alexandría e Margarita de Antioquía.

Terceiro: proceder sen dilación a considerarme apóstata desta Igrexa.

A última novela de Marilar Aleixandre é A cabeza da Medusa (Xerais, 2008)